Na het avondeten staar ik naar mijn zoontjes. “Waar denk je aan, mama?” vragen ze.
Ik antwoord dat ik zat te bedenken wat we toch eens als toetje zouden nemen. “IJs” antwoordden ze unaniem.
In werkelijkheid dacht ik aan de cliënten die ik bezoek en die geen contact meer met hun kinderen hebben. Ik moet er niet aan denken dat er een dag komt dat mijn zoontjes zouden beslissen mij nooit meer te willen zien. Ook mijn cliënten hadden dit veelal nooit zien aankomen.
De kinderen zijn vaak een onderwerp van gesprek voor de cliënten. Maar ook gaat het met grote regelmaat over het verdriet om de kinderen die niet meer gezien worden.
Het hebben van contact met (alle) kinderen is vaker uitzondering dan regel!
Gedragsverandering bij dementie, het komt veelal voor. Het vraagt heel wat van de mantelzorgers om met dit veranderende gedrag om te gaan.
Soms leidt die gedragsverandering tot een prachtig opnieuw ontmoeten, waar ik dan getuige van mag zijn.
Als persoonlijk begeleider dementie was ik betrokken bij een oudere heer. Zijn dochters, met wie hij respectievelijk 30 en 9 jaar geen contact meer had, werden door een buurman van hem achterhaald toen hij zorgwekkend gedrag ging vertonen.
De dochters ontmoetten hun vader na lange tijd weer. Dat viel voor hen niet mee, er was immers een reden dat zij hem al die jaren niet zagen.
Echter de vader die nooit een vader voor hen was geweest, met zijn narcistische persoonlijkheidskenmerken, was veranderd in een dankbare vader die zich het allerliefst liet ondersteunen door zijn dochters. Hij zat vol in de overtuiging dat zij dit altijd samen als gezin ook hadden gedaan.
De veelal gebruikte uitdrukking ‘het blijft toch je vader hè?’ werd ook door de dochters uitgesproken en samen met hulpverleners ondersteunden zij hun vader waar nodig.
Met regelmaat had ik gesprekken met hen, waarbij we vooral ook stilstonden bij de draagkracht van beide dochters. Want het was heel wat, wat op hen neer kwam, maar wat deden ze het met liefde.
Op een dag vertelt dochter me over een uitstapje dat ze met haar vader heeft gemaakt. Het was een fantastische dag. Ik antwoord daarop met: “je bent nooit te oud om een gelukkig kind te zijn.” De dochter raakt geëmotioneerd en geeft aan dat het zo dubbel is allemaal. “Maar hij is inderdaad nu de vader die ik altijd gewenst had”, zegt ze.
Wat een krachtige dochter om in staat te zijn het verleden los te laten en te genieten van het nu en nu dat gelukkige kind te kunnen zijn.
Recent is meneer vrijwillig verhuisd naar een woonzorgcentrum, ik heb met de dochter na de verhuizing contact. “Wat denk je Daniëlle? Hij zit met andere bewoners in de huiskamer TV te kijken en hij danst met hen. Had jij dit ooit gedacht?”
Gedacht niet, maar oh wat heb ik hem dit gegund, de meneer die al jaren een geïsoleerd bestaan leefde.
Dementie, een wonderbaarlijk ziektebeeld, waarbij vaak zoveel ingeleverd moet worden, maar soms zijn er dan toch ook mooie kadootjes.
